تعریف چاپ سه بعدی چیست؟
هر پرینتر سه بعدی قطعات را بر اساس همان اصل اصلی می‌سازد: یک مدل دیجیتال با اضافه کردن یک لایه به طور همزمان به یک جسم سه بعدی فیزیکی تبدیل می‌شود.
ساخت افزایشی
هر پرینتر سه بعدی قطعات را بر اساس همان اصول اصلی می سازد: با اضافه کردن لایه ها به طور همزمان، یک مدل دیجیتالی به یک جسم سه بعدی فیزیکی تبدیل می شود. اینجاست که اصطلاح دیگری به نام ساخت افزایشی از آن ناشی می‌شود چاپ سه‌بعدی در مقایسه با فن آوری‌های ساخت سنتی کاهشی (ماشینکاری CNC) یا تدریجی (قالب گیری تزریقی) یک روش اصلی برای تولید قطعات است.
در چاپ سه بعدی ، به ابزارهای خاصی لازم نیست، برای مثال: یک ابزار برش با هندسه خاص یا قالب. در عوض، قطعات به طور مستقیم بر روی پلتفرم ساخت به صورت لایه به لایه ساخته می شود، که منجر به مجموعه ای منحصر به فرد از مزایا و محدودیت ها می شود در مورد این مزایا و محدودیت ها در قسمت های بعدی توضیحات بیشتری ارائه می شود.
این روند همیشه با یک مدل دیجیتال سه بعدی آغاز می شود که طرح کلی جسم فیزیکی است. این مدل توسط نرم افزار چاپگر در لایه های باریک دو بعدی خرد شده و سپس به مجموعه دستورالعمل های موجود در زبان دستگاه ) G-code ( برای اجرای چاپگر تبدیل می شود.
فرایندهای متفاوت در چاپ سه بعدی
از اینجا، نحوه کار چاپگر سه بعدی بسته به فرایند فناوری متفاوت است. به عنوان مثال، چاپگرهای FDM رومیزی فیلامنت‌های پلاستیکی را ذوب می کنند و آن را از طریق نازل بر روی پلتفرم ساخت می‌گذارند. مانند یک تفنگ مخصوص چسب با دقت بالا و البته کنترل شده توسط کامپیوتر دستگاه های بزرگ SLS صنعتی از لیزر برای ذوب (یا رسوب) لایه های نازک پودرهای فلزی یا پلاستیک استفاده می‌کنند.
مواد موجود همچنین براساس فرآیند فناوری ها متفاوت هستند. پلاستیک‌ها رایج‌ترین هستند، اما فلزات نیز به صورت سه بعدی قابل چاپ هستند. قطعات تولید شده همچنین می‌توانند طیف گسترده‌ای از خواص را داشته باشند از خصوصیات فیزیکی، خصوصیات اپتیکی تا خواصی مانند لاستیک.