هیچ چیز پنهانی نیست که طی دو دهه گذشته، تولید در بسیاری از کشورها، با حرکت شرکت‌ها به خارج از کشور برای استفاده از هزینه های پایین کارگری، کاهش قابل توجهی را تجربه کرده است.

ابزاری که در چین یا ویتنام ساخته شده است می تواند از 10،000 دلار تا 50،000 دلار کمتر از ابزاری که در ایالات متحده یا سایر کشورهای ثروتمند ساخته شده باشد، هزینه در برداشته باشد و این تا حد زیادی به این دلیل است که کارگران دستمزد کمتری دریافت می کنند.

این امر باعث بروز چالش هایی می‌شود، زیرا افزایش مسافت‌های درگیر در تولید محصول باعث ایجاد برخی از عوارض نیز هست. زمان انجام کار طولانی، هزینه واردات و صادرات زیاد، هزینه حمل و نقل و هزینه های موجودی با تامین کنندگان تنها دارای منبع و مشکل کار با تولیدکنندگان هایی که دور از ذهن بوده و اغلب آن ها دیده نمی شوند، زمینه بهینه سازی کمتری را برای طراحی محصول جدید ایجاد کرده‌اند.

مهم‌تر از همه این‌ها، آگاهی مصرف کننده در مورد مسائلی مانند تغییرات آب و هوایی و تمایل به حمایت از اقتصادهای محلی نوعی انگیزه اخلاقی را برای شرکت هایی فراهم می‌کند که می‌توانند در داخل کشور تولید کنند. ساخت افزایشی به عنوان راه حلی مناسب برای بسیاری از چالش هایی است که در تولید برون مرزی ایجاد شده است، ظاهر می‌شود.

منظر تولید در حال تغییر است و صنعت در حال بازگشت به سرزمین های داخلی است. چاپ سه بعدی تنها محرک این روند نیست، اما توانایی تولید طرح های پیچیده تر، زمان کار به طور چشمگیر بهبود یافته و افزایش راندمان این فناوری در بازگشت تولید به سرزمین های داخلی قابل توجه است. در حال حاضر بازار کار متفاوت از زمان مهاجرت فراسرزمینی تولید است.

اکنون کارخانه‌ها بیشتر توسط نوآوری فناوری و تخصص مهندسی هدایت می‌شوند تا نیروی انسانی. رهبران صنعت به طور فزاینده فناوری های چاپ سه بعدی را پذیرفته اند و آن را بکار گرفته اند. براساس گزارش Wohlers 2015 (گزارش برجسته سالانه در مورد وضعیت چاپ سه بعدی)، استفاده از خدمات ساخت افزایشی بین سال های 2013 و 2014 تقریبا 40٪ رشد داشته است.